سفرنامه انگلستان - فرهنگ رانندگی

مواردی که در خیابوناشون نظر شما را جلب میکنه متفاوت بودن جای راننده در خودرو، احترام به عابر پیاده (در صورتی که عابر وسط خیابون نپره و وظایف خودش را بدونه)، کم بودن خودروهای لوکس، عجیب بودن بوق، بلند نبودن صدای ضبط، بی‌ صدا بودن خودروها و احترام به یکدیگر هستش. جالب بود همش در حال راه دادن به یک دیگر بودن و در انتها با دست تکان دادن از هم تشکر میکردن (تا مدتی بعد از بازگشت به کشور صدای خیابونا اذیتم می‌ کرد).

تو این سرزمین خیلی‌ از جاده ها کلا به اندازهٔ یک خودرو هستن ولی‌ در کمال تعجب دو طرفه هستن و کلیم پیچ در پیچ ولی هیچ اتفاقیم نمیفته! یادم نمیره که تو یکی‌ از این جاده ها تراکتوره با اوضای وخیمی (لاستیک پاره!) داشت میامد بعد تا مارو دید کل راه را عقب رفت تا ما رد شیم! آخرش دیگه براش لاستیکی نمونده بود و بر روی فلز چرخ حرکت می کرد (ما تا دیدیمش می خواستیم بپیچیم جلوش تا مجبور شه بره عقب، ولی‌ با عقب رفتنش مارو تحقیر کرد)!

نکتهٔ جالب دیگه اعلام وضعیتشون بود، مثلا خیلی‌ از ماشین ها نوشته بودن بچه در ماشین است! ما هم می فهمیدیم باید بریم پشتش حسابی‌ بوق بزنیم!

یا اسب سوارها در پشت لباسشون زده بودن لطفا بوق نزنید و آهسته حرکت کنید (انگار اسبا قاطی‌ میکنند)! در کل انتظار نداشتن همه، همه چیز را بدونند.

راستی‌ این متفاوت بودن جای فرمونشون هم گاهی اذیت می کرد! حتی تو رد شدن از خیابون آدم نمی دونست باید چی‌ کار کنه!. البته این فرهنگ یک روزه و همین طوری بدست نیامده مثلا کتاب اموزش رانندگیشون خیلی‌ مفصل بود! در مورد آموزش رانندگی هم جالب بود وقتی‌ می خواستن رانندگی‌ کنن! رو ماشینشون می چسبوندن تحت تعلیم (چند تا L گنده می چسبوندن) و میزدن تو خیابون ها و فقط کافی‌ بود یک بزرگتر کنارشون باشه!  

      

بعدم کل مسیرها، هر جایی را که فکر کنید با دوربین کنترل می شد و خلاف کردن راحت نبود (کلیم از جریمه و نمرهٔ منفی‌ می‌ ترسیدن) البته کتاب هایی‌ چاپ شده بود که محل دوربین ها را به راننده اطلاع می داد (Atlas Britain)!!! بعدم سعی می کردن زیاد با خودرو جایی نرن چون علاوه بر هزینهٔ سوخت باید کلیم پول برای پارکینگ می دادن.

البته این فرهنگ خوب رانندگی‌ بیشتر به شهرای کوچکتر مربوط میشه و در شهرای بزرگ احتمال کمی‌ بی‌ فرهنگی میره! درضمن فقط یک بار ترافیک دیدم، کلی‌ ماشین ایستاده بودن، اونم همه توی یک خط (با خط کشم نمی‌شد انقدر تراز ایستاد) و با چندین متر فاصله تازه خط اورژانس هم خالی‌ بود! بعد که رفتیم جلو دیدیم پرنده ها به یک ماشین زدن! و دکترا دارن به طرف تنفس مصنوعی میدن. در کل مسیر هم سرعت مجاز اطلأع رسانی میشد که بین۵۰ تا۶۰ مایل تغییر می کرد.

* متاسفانه در کشور خودمون آزادی کامل در رانندگی‌ حاکم هستش (روانشناسی‌ می گفت تو ایران می تونی شخصیت ادما را از رو رانندگیشون بفهمی چون هر کار بخوان می تونند بکنند و ریایی ندارند: کسی که تند میره، کسی که آهسته میره، کسی که ورود ممنوع میره هر کدوم یک ویژگی دارند) و جالب اینه که از هر کی‌ بپرسی‌ میگه رانندگی‌ ایرانیا بده اما (معلوم نیست بدا کجا هستن)!