جام جهانی

جام جهانی برای خیلی از ما هدف بود که خدا رو شکر بهش رسیدیم حالا می تونستیم اول بشیم دوم بشیم و یا حتی با پلی آف به این هدف برسیم ولی خوشبختانه این دفعه اول شدیم (در بهترین حالت به هدف رسیدیم) البته همیشه روی یک خط پیش نرفتیم یک روز خوب بودیم و یک روز بد و یک روز هم خیلی بد ولی باز هم در همین روزهای سخت به رسیدن به هدف امیدوار بودیم هرچند که گاهی از مربی متنفر می شدیم و حتی اگر نظرسنجی می شد شاید حدود نود درصد رای به استعفای مربی می دادن ولی خوشبختانه صبر کردیم و به توانایی هامون اعتماد کردیم و به هدفی که به ظاهر قشنگ رسیدیم، الان هم همه اتفاقای بد را فراموش کردن و از این خوشحالند که به هدف رسیدیم (حالا کسی کار نداره چطوری رسیدیم با وقت کشی یا ناداوری! فقط مهم اینه که رسیدیم، متاسفانه این چیزا یاد کسی نمیمونه) البته اگر زرنگ باشیم همین الان باید به مشکلات تیممون توجه کنیم و به فکر حلشون باشیم و صبر نکنیم تا بعد از اولین شکست به بررسی مشکلات بپردازیم و دیگران را محکوم کنیم (البته ممکن شکست سنگین بعد سال ها اتفاق بیفته)، حالا بعد از رسیدن به هدف (جام جهانی) آرمانیش (ایده آلش) اینه که بریم برزیل و قهرمان بشیم! ولی خوب کمی سخت به نظر میرسه و شاید حتی صعود از گروهم برامون الان یک آرزو باشه و شاید برای این آرمان باید برای چند نسل برنامه ریزی کنیم، حالت بدشم اینه که جام جهانی که برامون چهار سال یک هدف و آرزو بود در آن بسیار بسیار بد نتیجه بگیریم و اون جاست که با خودمون می گیم کاش راه پیدا نمی کردیم و اشتباه کردیم با این تیم ضعیف به این کشور اومدیم و هزینه و زمانی که گذاشتیم همش به هدر رفت کاش زودتر می فهمیدیم راه درست چیه و کلی به خدا شکایت می کنیم که چرا گذاشته ما بیایم برزیل (حالا جالبه قبل از بازی کره کلی کلی نذر و دعا می کنیم و از خدا می خواهیم که فقط پیروز بشیم و حتی اگر این اتفاق نیفته فکر می کنیم خدا ما را دوست نداره)! 

* این نکته را در نظر بگرید که اگر در دقیقه آخر گل می خوردیم و به هدفمون نمی رسیدیم چه اتفاقی می افتاد! مربی و رییس بدترین موجود روی زمین می شدند و کارهای خوبشون هم در نظر گرفته نمی شد، البته الان برعکس شد متاسفانه چهار سال به رییس بدترین توهین ها شد و کلی از انسان های نابلد هم به اظهار نظر در مورد مواردی که نمیدانند پرداختن و انتقادهای نادرستی از رییس کردن (البته گاهیم درست) و رییس هم با رسیدن به هدف همه را ساکت کرد البته باید به این نکته نیز توجه کرد رییس وقتی موفق شد که به خودش اعتماد کرد و با استقلال کامل تصمیم گرفت و برنامه ریزی کرد.

* اخلاق عجیبی که ما داریم وقتی مربی میاد و در برنامه نود نظر سنجی میشه نود درصدمون رای می دیم که بهترین شخص مربی شد و با اولین شکست نود درصدمون به اخراج همان مربی رای میدیم!

* تیم ملی به هدفش رسید از نظر ما تماشاگرها هم خیلی زیبا به نظر می رسه با این وجود گاهی برامون جای تعجب که چرا این همه بهشون جایزه و پول میدن (البته به نظرم گاهی واقعا نامعقول) ولی هیچ کدام درک نمی کنیم این بازیکنان چه فشاری را تحمل می کنند و نیاز به چه تمرین های سنگینی دارند تا به هدف برسند شاید هم این جایزه ها واقعا حق مسلمشون باشه چون بصورت غیر مستقیم به اقتصاد، فرهنگ و حتی به موقعیت بین المللی کشورمون کمک کنند (البته اگر واقعا قلبشون برای وطنشون بتپه و هدفشون فقط سربلندی کشورشون باشه).

* باید توجه کرد بین 190 کشور جهان فقط سی و دو تیم به جام جهانی می رسند و فقط یک تیم می تونه قهرمان بشه، البته این نکته را باید در نظر بگیریم همه تلاش می کنند ولی خوب همه که ظرفیت و توانایی قهرمانی را ندارند همچنین قرار نیست اعضای تیمی که قهرمان شدن در زندگیشون هم آدمای موفقی باشند ممکن فقط در زمینه فنی توانایی خاصی داشته باشند که خوشبختانه استعدادشون به طور کامل در اون زمینه (فوتبال) شکوفا شده ولی در زندگی اجتماعی آدمای بی اخلاقی باشند، در مجموع به نظرم کسی موفق که در زندگی یک بعدی نباشه.

* می تونید در این متن هدف را پذیرش گرفتن و آرمانتون را بهترین دانشگاه دنیا در نظر بگیرید و بقیه نمادها را هم جایگزین کنید.