ناامیدی از رحمت‏ خدا

یَا بَنِیَّ اذْهَبُواْ فَتَحَسَّسُواْ مِن یُوسُفَ وَأَخِیهِ وَلاَ تَیْأَسُواْ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِنَّهُ لاَ یَیْأَسُ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْکَافِرُونَ
اى پسران من بروید و از یوسف و برادرش جستجو کنید و از رحمت‏ خدا نومید مباشید زیرا جز گروه کافران کسى از رحمت‏ خدا نومید نمیشود.(آیه 87 سوره یوسف)

در این آیه که روح آدمی را از امید و تلاش و شور و زندگی سرشار می کند، یعقوب با فرزندان خویش (و خداوند با همۀ بندگان) می گوید: ای فرزندان من بروید و از حال یوسف و برادرش و همۀ محبوبان از دست رفته و فردوس های گم شده با تمامی دل جویا شوید و هرگز در راه حق به خود یأس و نومیدی راه ندهید. بگردید، استشمام کنید، بنگرید، لمس کنید، این سو و آن سو بدوید و هیچ گاه دست از دامن مقصود برندارید: یأس از رحمت خداوند کفر است بدین معنی که انسان نومید محجوب و غافل است از مشاهدۀ لطف بیکران الهی و قدرت بی پایان او که بر هر چیز تواناست. زیرا مأیوس شدن مبین این معنا و این مدعاست که هیچ امکانی برای رسیدن به خیر و خوبی و بازگشت شادی و سعادت و نیل به مقصود نمانده است در حالی که علم آدمی کمتر از آن است که چنین حکمی صادر کند. (منبع)