موفقیت؟!

خدا در وجود هر مخلوق، و علی الخصوص انسان استعدادی به امانت قرار داده، به همین دلیل هوش یا توانایی های فیزیکی (استعداد و توانایی) باعث برتری نسبی ما نسبت به سایرین نمیشه!!! هرچند متاسفانه در بعضی جوامع این استعدادها ارزش و عامل موفقیت محسوب میشه. به عنوان مثال در کشور ما مدرک و عنوان دانشگاهی یک ارزش محسوب میشه و مردمانی با هوش ذاتی اگر در این مسیر قرار بگیرند (گاهی جامعه به اجبار هدایت میکند) به سرعت این مسیر را طی می کنند و از نظر مردمان جامعه و حتی خیال خود موفق محسوب می شوند (ماماناشون بهشون افتخار می کنند!!!). البته این مفهوم با گذز زمان تغییر میکنه شاید سال ها پیش زور بازو و دور گردن موفقیت محسوب میشده و هرکه زور بیشتر داشته مقام بالاتر و به همین نسبت احترام بیشتری از سایرین دریافت میکرده....

البته این داستان فقط مختص کشور ما نیست! به عنوان مثال در ایتالیا هم کسانی که جواب سلامم را نمی دانند با توجه به رفتن به دانشگاه بهتر احترامشون به من چندین برابر شد البته در میان دوستان ایرانی این مشکل چند برابر هست دانشجویان دکترایی که دیدی نسبت به اطراف چه از نظر علمی، اجتماعی و حتی اقتصادی ندارند و به صرف دکتر بودن خود را خاص میدونند و احترامشون هم به سایرین با همین مبانی تعریف میشه.... خلاصه در این مدت من همان فرد سابق بودم ولی رفتار اکثر اطرافیان با توجه به تغییر مقطع بسیار تغییر کرد (البته عده کمی هم بودند که به این موارد توجهی نداشتند).

به هرحال در هر زمان و در هر مکان موفقیت به طور متفاوتی معنا میشه!  بدون شک هرشخص بدون توجه به این موارد (البته خیلی سخته) باید استعداد واقعی، علاقه  وتوانی خودش را شکوفا کنه تا به آرامش فکری برسه و از خود واقعی راضی بشه... البته نمیتوان از(تایید و تشویق)  جامعه غافل شد و شاید بهترین کار این باشه که علایق واقعی خود را در مسیر نیازها جامعه پیش برد...

خلاصه این که به نظرم وظیفه قطعی هر انسان تلاش برای شناخت این استعدادها، به بار نشاندن و بهره بردن و رساندن به سایر مخلوقینه و در صورت ضعف و عدم تلاش باید به خود و سایرین در زمان مشخص پاسخگو باشه.