نباید قضاوت کنیم! پس چه کار کنیم؟

همه با این مشکل روبرو شدیم...! یا قضاوت می کنیم و یا قضاوت میشیم، در همه زمینه ها هم صاحب نظریم، نظر میدیم و نتیجه گیری می کنیم... نیاز به گفتنم نداره... همه میدونیم که این مشکل را داریم، اما چرا...؟ خودم فکر می کردم علت اصلیش ضعف آدماست و با این حرفا میخوان ضعفشون را پنهان کنند، مثلا خودم چند وقت پیش باید از مدیر گروه یک امضا می گرفتم اما چون می ترسیدم برم پیشش! کلی تو ذهنم براش داستان های ... ساختم ولی وقتی که در نهایت مجبور شدم برم دفترش سریع کارمو راه انداخت و یه جورایی نابودم کرد....! یعنی برای مقابله با مشکل ترس و کم رویی خودم، متاسفانه پیش داوری کردم. اما امروز با یک پدیده دیگه آشنا شدم، برنامه آقای گزارشگر! مسابقه ای که علاقه مندان به گزارشگری میان و بازی های فوتبال رو گزارش می کنند و داوران هم  نظر میدن*و ... امروز با یک عده آدم 50،60 ساله که نمیدونند فرق فوتبال و بسکتبال چیست مواجه شدم که علاوه بر این که داشتند این برنامه را با لذت تماشا می کردند در مورد شرکت کنندگان نظر می دادند! یک لحظه قفل کردم! اینا که تا صدای گزارش فوتبال و یا برنامه نود را میشنیدن می گفتن اینا چیه که پخش می کنند! اما الان دارند تحلیلم می کنند و در مورد صدا، فن بیان، داورها و ... نظر میدن!

متاسفانه نه تو مدرسه و نه دانشگاه، جامعه و مخصوصا تلوزیون هیچ وقت فرصتی پیش نیامده تا ما نظر بدیم! تو مدرسه که معلم جزوه می گفت، دانشگاه که کسی جرات نمی کرد دستشو ببره بالا! تلوزیونم که همیشه مجری می گفت اگر موافقید بریم برنامه بعدی را ببینیم، حالا اگر موافقم نبودیم می رفتیم و می دیدیم برنامه ای هم نبود و تقریبا نیست که مردم بتونند نظر بدند! و متاسفانه این نیاز هیچ وقت برطرف نشده، بعد چی میشه! همین اوضایی که توش هستیم (دنبال کوچکترین فرصتیم تا نظر بدیم، حالا میتونه برنامه بی ربطه آقای گزارشگر باشه)، در زمان و موقعیت نامناسب در مورد همه چی نظر میدیم....! نظرامون هم گاهی انقدر عجیبه که شنونده سرش را دوست داره بزنه به دیوار.... خلاصه این که همش تقصیر خودمون نیست، اما به نظرم این مشکل دلیل نمیشه خودمون را کنترل نکنیم و پرحرفی کنیم... در انتها نیز برای شما مطلبی از تارنمای الف در مورد قضاوت کردن گذاشتم که خواندنش خالی از لطف نیست....

 

فلانی آدم خوبی است. فلانی دل رحم است. دیگری ضعیف است، آن فرد بلند و آن یکی کوتاه است. اگر فردی دچار مشکل می شود برخی می گویند حقش بود از بس بدی کرد خدا هم او را به چنین عذابی دچار کرده است. اگر کسی به مقام و ثروت قابل توجهی دست یابد بعضی ها قضاوت می کنند که حتماً خدا دوستش داشته که به او این چنین امکاناتی عطا نموده است. یا در اداره ها و سازمان ها این نوع قضاوت ها بسیار وجود دارد. به عنوان مثال اگر کارمند کوچکترین اختلاف نظری با آقای رئیس داشته باشد به راحتی قضاوت کرده و می گوید: نیروی ضعیفی است و یا توان کاری پایینی دارد. جالب است خیلی وقت ها این قضاوت ها در مورد کسانی است که از آن ها اطلاعات زیادی هم نداریم. یا اینکه آن ها را اصلاً ندیده ایم و یا بسیار کم با هم مراوده داشته ایم. وقتی نسبت به مسئله ای شناخت پیدا نکرده ایم و شروع می کنیم به قضاوت این از جهل ماست. معمولاً زمانی یک فرد شروع به قضاوت می کند که یکی از این کارها را در ذهن خود انجام می دهد؛ فضولی کردن یا قیاس کردن. مورد قضاوت قرارگرفتن همان اندازه که برای ما ناخوشایند است، برای دیگران هم آزاردهنده است. اینکه بعضی ها به صورت مستمر در مورد دیگران قضاوت می کنند دلایل متفاوتی می تواند داشته باشد. به عنوان مثال برخی به دلیل شرایط خاص خانوادگی خود قضاوت کردن درباره دیگران را به عنوان یک عامل کمکی در برقراری رابطه یاد گرفته و بدان عادت کرده اند. برخی در مورد دیگران قضاوت می کنند تا در اصل، خودشان را مخفی کرده باشند چرا که مواردی را در دیگران می بینند که در خودشان هم وجود دارد و آنها این ویژگی را دوست ندارند. عده ای با قضاوت منفی در مورد دیگران و تحقیر آن ها برای مهم جلوه دادن خود و داشتن حس بهتر استفاده می کنند. اما هیچ کدام از این دلایل سبب نمی گردد قضاوت کردن حس مناسبی برای انسان ایجاد نماید زیرا اساساً قضاوت کردن دارای بار منفی است. ما از درون انسان ها و نیت آنها آگاه نیستیم. تنها خداوند حکیم است که می داند در دل هر انسانی چه می گذرد و هم اوست که بر اساس آنچه می داند قضاوت می کند و جزای عمل انسان را می دهد. پس بدانیم و آگاه باشیم که قضاوت در مورد خوب و بد دیگران و نیت اعمالشان در حوزه صلاحیت ما نیست لذا ما انسان ها به جای خداوند متعال حق نداریم در مورد خوبی و یا بدی کسی نظر داده و "نباید قضاوت کنیم!"