زندگی

شاید این جمله معروف راشنیده باشید که زندگی، زندگی است...!!!  اما زندگی به چه معناست؟ اکثر ما به دنبال خوشبختی هستیم ولی خوشبختی به چه معناست؟ اصلا خوشبختی کجاست؟ ما زندگی را فراموش کردیم و چسبیدیم به رفاه و در جستجو خوشبختی بودن، در حالی که یادمون رفته زندگی همان خوشبختی است... اهداف واقعی نداریم و اکثرا اهدافمون ساخته جامعه، خانواده و خیالمون هست.... نمیتونیم از حالمون لذت ببریم چون این حال برامون خوشبختی تعریف نشده و فقط اثر اون خوشبختی محسوب میشه.... ولی اگر استعدادامون را بشناسیم هیچ وقت نباید زجر غیر قابل تحمل بکشیم... متاسفانه اتفاقات و مراحل زندگی شده هدفمون در حالی که حتی گاهی از رسیدن به این اهدافم لذت نمیبریم بلکه از این که میرم تو چشم مردم حس خوبی بهمون دست میده و این یعنی این که وقتی از چشم مردم بیفتیم دیگر هیچ میشیم... هیچ هیچ

همیشه ذهنم به این  دانشجوها و انسان های نخبه و خردمندی که در راه هدف  آرمانشون جانشون را دادن درگیر بود، بیشتر اوقات حسرت میخوردمو از ته دل میگفتم حیفشون.... نابودشون کردیم، البته نمونه خارجیشم کم نیست همین آنتوان دوسنت اگزوپری که در اوج جوانی در جنگ سیاه سیاه جهانی جونش را از دست میده و از روزگار محومیشه... متاسفانه در زندگی طبیعی به خواست خدا اتفاقاتی میفته و در یه لحظه اون همه هوش و نبوغ به نیستی تبدیل میشه و.... واقعا حیفه!!! و ظاهرا این عزیزان ناکام از میانمون میرن....

ولی نه!!! این روزا با این جمله کاملا مخالفم..... اگر خودمون و این دوستان برای خودشون زندگی کرده باشند و از زندگیشون لذت برده باشند  پس در خوشبختی کامل و پایدار از میان ما رفتن... در خوشبختی کامل... چون خوشبختی همان شکست ها و پیروزی های زندگیه و اونام هر کاری که کردن بخاطر عشقشون بوده نه جلب توجه مردم....  پس از هر لحظشون لذت بردن.... تازه بعد از این همه بالا و پایین زندگی کمی از عمق این جملات را درک میکنم : «مرگ برای من شیرین تر از عسل است»

*** خیلی نیاز به توضیح بیشتر داشت اما امیدوارم همین متن نصفه و نیمه قدیمی مفید باشه...

** شما اگر دانشمند شدن هدفتونه پس از شکست ها و زجرایی که برای هدفتون میکشید لذت می برید...اگر نمیبرید در هدفتون شک کنید...

*هر موجودی میتونه امیدوار باشه ولی هیچ وقت یک گربه نمیتونه پرواز کنه... پس شناخت استعداد مهمه... حالا یه عده شانس میارن که استعدادشون با ارزش های ساختگی جامعشون یکسانه.... این ارزش در برزیل فوتباله! در ایران دکتر شدن! در غرب زیبایی! و .... البته خود این مشکل سازه: یه عده با عدم داشتن استعداد سعی میکنند با زجر و درد، خودشون را به اهداف ساختگی جامعه برسونند (عدم لذت زندگی) و دسته ای هم که استعداد را دارند اصلا فکر نمیکنند چی دوست دارند و جامعه به این سمت هلشون میده ولی امان از روزی که ارزش های جامعه عوض شه و این دوستان فراموش شن...