سوال ها و تنش های پذیرش تحصیلی

به این گفتگوها توجه کنید!

آزمون آیلتس دارم اگر خوب نشم بیچارم! بابا بی‌خیال تو کارت درسته زیر ۷ نمیشی! GRE دارم! هیچی‌ نخوندم!!! برو پسر GRE که مهم نیست زبانت را گرفتی (این جمله فقط بخاطر روحیه هستش وگرنه GRE خیلیم میتونه مهم باشه برای فاند). برای چند جا بفرستم کجا بفرستم؟! به این چیزا توجه نکن ادمای‌ کشور ما فقط میتونند آخرین لحظه تصمیم بگیرند! بعدم طرف دفترش و پارامترهاش رو نشون میده! براش ماه ها وقت گذاشته ولی‌ در نهایت انقدر عامل در نظر نگرفته و ناخواسته بوجود میاد که نمیتونه از اون اطلاعات استفاده کنه! زی‌ چی‌ کار کنم ددلاینا داره میگذره استاد پیدا نکردم! میکنی‌ نگران نباش! برای ۴ جا کلا فرستادم! جوابا کی‌ میاد؟  نگران نباش میاد! اگر ریجکت شم چی‌؟ نمیشی پذیرش را همه میگیرند شک نکن(این جمله کاملا درسته). از ترس ریجکت شدن باز چند جای دیگه می‌فرسته. وقتی‌ پذیرشش اومد باز میگه: سفارت بهم ویزا میده؟ اگه نده چی‌ بدبخت میشم! خدایا کمکم کن! میگم عزیز جون سفارت به همه میده تو هم میگیری! نه نمیده! ما شانس نداریم. بعد میره سفارت و وارده دورهٔ کلیر شدن میشه!

سلام زی‌! خوبی؟ اره، ناراحت نبینمت! راستش نمی‌دونم چرا همه دارند میرند آمریکا! پدرم در اومد ۱۰ سال پیر شدم از استرس! اول گزارش نمره بعد پست مدارک بعد واریز پول آنلاین تو این شرایط بعد با بدبختی وقت سفارت بگیر بعد تو کلیرنس گیر کن! هر بارم باید برم کارای خروجم را درست کنم! اگر الان کلیر نشم باید بمیرم! با یک دهم این تلاش میرفتم راحت اروپا! دلت پره رفیق خوب خودت خواستی‌! اول اینو بهت بگم که وقتی‌ جایی رفتنش خیلی‌ سخت باشه هر کسی‌ نمیتونه بره این خودش بزگترین مزیت (تنها دلیلی که به ذهنم رسید)! بعدم بی‌خیال همش حل میشه تا جایی که یادمه هر دفعه میای میگی‌ خدا همین را درست کن دیگه ازت چیزی نمی‌خوام! بعدم گفت راست میگی‌ ولی‌ واقعا نمی‌دونم کارم درسته یا نه! حتما درسته چون خودت خواستی‌ و براش تلاش کردی! بعد چند وقت خبر کلیرش رسید (ولی‌ از بس که دیر جوابش اومد کلا یک ترم را از دست داد) سلام چطوری تبریک میگم! چی‌ میگی‌ بابا!!!!! باز چی‌ شده؟ اولا که سینگل دادن! بعدم، الان دارم فکر می‌کنم هزینه ها خیلی‌ گرونه استاد می‌خوام فاند می‌خوام! بابا تو دیگه کی‌ هستی‌! به نظرم اگه فاندم بگیری باز یه چیز دیگه می‌خوای!!!!! دیگه واقعا نمیدونم بهت چی‌ بگم!

البته این صحبت ها تقریبا برای همهٔ ما اتفاق میفته، ولی‌ این تلاش ها رو همه فراموش می‌کنیم! الانم با دوستایی که اونجان صحبت می‌کنم نه از زحمتایی که کشیدن یادشون میاد نه هزینه هایی‌ که کردن و استرسایی که کشیدن، اونایی هم که بین یک ترم تا ۲ ترم عقب افتاده بودن (که کلی‌ ناراحت بودن (از جمله خودم)) اصلا یادشون نیست که این روزا رو تجربه کردن! نکتهٔ دیگه که از همه مهمتره همگی‌ این جمله را فراموش کردن (یا نمی خوان بهش فکر کنند) آیا واقعا کارم درست بوده!؟ واقعا سوال سخت و مهمیه که تا آخر عمر هم شاید نشه بهش جواب داد! البته متاسفانه.